Musings on the life and times of Chinnaswamy Subramania Bharathi Narasimhan Vijayaraghavan 48

Musings on the life and times of Chinnaswamy Subramania Bharathi
Narasimhan Vijayaraghavan
48

Bharathi quitting ‘India’ itself became news. The subscribers were angry and switched over to Suryodayam. ‘India’ fell into difficult ways and added with the British civil administration measures, it folded on March 12, 1910. While Suryodayam parked in Vellalar Street was picking up day by day. Bharathi was innovating on a daily basis and contributing entirely to its uptick. Interestingly, Bharathi attended office in a ‘Pushcar’ daily.

And there was a gentleman by the name Krishnaswamy Pillai living in that street. Bharathi got to know him well. One day, Bharathi was chit chatting with Krishnaswamy Pillai on the road. At that time the little daughter of Pillai ran up the stairs and was dancing around joyfully. Pillai shouted, ‘ Odathe Pappa ( Don’t run my child) You will fall down and get hurt’. ‘Appa , a crow is trying to snatch the appam in my hand’. ‘ Be careful child. Stop playing around. And come down’.

The exchange between Pillai and his little one stuck in the mind of Bharathi. Why was he asking the child to stop playing? Are not children supposed to play? As he entered his house he noticed his little one Shakuntala sitting on the portico looking tired. He immediately went ballistic.

ஓடி விளையாடு பாப்பா, – நீ ஓய்ந்திருக்க லாகாது பாப்பா,
கூடி விளையாடு பாப்பா, – ஒரு குழந்தையை வையாதே பாப்பா.

சின்னஞ் சிறுகுருவி போலே – நீ திரிந்து பறந்துவா பாப்பா,
வண்ணப் பறவைகளைக் கண்டு – நீ மனதில் மகிழ்ச்சி கொள்ளு பாப்பா.

கொத்தித் திரியுமந்தக் கோழி அதைக்கூட்டி விளையாடு பாப்பா,
எத்தித் திருடுமந்தக் காக்காய் – அதற்கு இரக்கப் படவேணும் பாப்பா.

பாலைப் பொழிந்துதரும் பாப்பா, – அந்தப்பசுமிக நல்லதடி பாப்பா;
வாலைக் குழைத்துவரும் நாய்தான் – அதுமனிதர்க்குத் தோழனடி பாப்பா.
வண்டி இழுக்கும்நல்ல குதிரை – நெல்லுவயலில் உழுதுவரும் மாடு,அண்டிப் பிழைக்கும் நம்மை ஆடு, – இவை ஆதரிக்க வேணுமடி பாப்பா.

காலை எழுந்தவுடன் படிப்பு – பின்பு கனிவு கொடுக்கும் நல்ல பாட்டு மாலை முழுதும் விளையாட்டு – என்று வழக்கப் படுத்திக்கொள்ளு பாப்பா.

பொய் சொல்லக் கூடாது பாப்பா – என்றும் புறஞ்சொல்ல லாகாது பாப்பா,
தெய்வம் நமக்குத்துணை பாப்பா – ஒரு தீங்குவர மாட்டாது பாப்பா.
பாதகஞ் செய்பவரைக் கண்டால் – நாம் பயங்கொள்ள லாகாது பாப்பா,
மோதி மிதித்துவிடு பாப்பா – அவர் முகத்தில் உமிழ்ந்துவிடு பாப்பா.

துன்பம் நெருங்கிவந்த போதும் – நாம் சோர்ந்துவிட லாகாது பாப்பா,
அன்பு மிகுந்ததெய்வ முண்டு – துன்பம் அத்தனையும் போக்கிவிடும் பாப்பா.

சோம்பல் மிகக்கெடுதி பாப்பா, –
தாய் சொன்ன சொல்லைத் தட்டாதே பாப்பா, தேம்பி யழுங்குழந்தை நொண்டி, – நீ திடங்கொண்டு போராடு பாப்பா.
தமிழ்த்திரு நாடுதன்னைப் பெற்ற – எங்கள்தாயென்று கும்பிடடி பாப்பா, அமிழ்தில் இனியதடி பாப்பா, – நம்ஆன்றோர்கள் தேசமடி பாப்பா.

துன்பம் நெருங்கிவந்த போதும் – நாம் சோர்ந்துவிட லாகாது பாப்பா,
அன்பு மிகுந்ததெய்வ முண்டு – துன்பம் அத்தனையும் போக்கிவிடும் பாப்பா.

சோம்பல் மிகக்கெடுதி பாப்பா, –
தாய் சொன்ன சொல்லைத் தட்டாதே பாப்பா,
தேம்பி யழுங்குழந்தை நொண்டி, – நீ திடங்கொண்டு போராடு பாப்பா.

தமிழ்த்திரு நாடுதன்னைப் பெற்ற – எங்கள் தாயென்று கும்பிடடி பாப்பா,அமிழ்தில் இனியதடி பாப்பா, – நம்ஆன்றோர்கள் தேசமடி பாப்பா.

சாதிகள் இல்லையடி பாப்பா; – குலத்தாழ்ச்சி உயர்ச்சி சொல்லல் பாவம்;நீதி, உயர்ந்தமதி, கல்வி – அன்புநிறைய உடையவர்கள் மேலோர்.
உயிர்க ளிடத்தில் அன்பு வேணும்; –
தெய்வம் உண்மையென்று தானறிதல் வேணும்; வயிர முடைய நெஞ்சு வேணும்; – இது வாழும் முறைமையடி பாப்பா.

Just see the simple exchanges and interactions and words and expressions which provided inspiration for Bharathi to pen such immortal verses. And just read the verses. They are easily understandable to children also, to whom it is meant to. But contain such profound substance. Bharathi’s verses were inside of him. They needed but a little trigger. The spark. It could come from any one. Anything. It could be a word. A syllable. An expression. A phrase. And when it happens, the moment, it has to come out. It poured out of him. He had to disgorge it. Just as Michelangelo saw David in a marble stone or Leonardo da Vinci saw a Mona Lisa in a face, Bharathi heard and saw verses when we could see or sense nothing.

Just imagine this. The beauty of his verse lies in the simplicity. There is a hint and a suggestion as if any one of us could author them. Could we? No way. Only a creative genius like Bharathi could deliver it. We all know the words, the expressions and sentences. Only he saw them differently. And when he put them together they sparked as a diamond. They became a beautiful necklace only he could see. And to think, know and accept that such divine verses from born out of him from ordinary day to day happenings and exchanges is spine tingling. Mind boggling that this man had so many words inside of him waiting to come out as if a Niagra. ‘It was magical blessing from my reverential Parasakthi. Saraswathi Kadaksham . Saraswathi was in him. Inside of him. On him. Outside of him. He only saw her at times . But she saw him all the time.Never left him. Saraswathi made sure the words did not remain inside of him. Amazing,even at this distance that there was a man and poet among us of this genre and walked on this very Bhoomi.

In the same breath, one is angry, anguished and amazed all at the same time, as to why Lakshmi Kadaksham eluded him. If Saraswathi blessed him with her magnificent munificence, why did Lakshmi lurch him? Or did she? Don’t they ever reside together? Do not Saraswathi and Lakshmi bless together? Why is it that such great creative writers lived in penury and poverty? Is there an umbilical connect?Do they need to be poor to be poets of such eminence? My authorship and scholarship ceases with posing such questions alone. I have no answers. Does anyone have?

Let us hear Chellammaspeak on it, as a rude interlude.

( Author is practising advocate in the Madras High Court)